o nieśmiałości, niestety...

Jestem osobą straszliwie nieśmiałą. Jeśli nawet stoję 10 metrów od Michała Szafrańskiego, to nie podejdę i nie powiem: "Cześć, czytuję twojego bloga". Jeśli nawet stoję 5 metrów od Szymona Hołowni, to nie podejdę i nie powiem: "Cześć, od ponad roku czuję się związana z twoimi fundacjami, regularnie wpłacam kasę. I przeczytałam chyba połowę twoich książek". Mam wrażenie, że znani ludzie mnie w jakiś sposób przewyższają (nie tylko w centymetrach, bo o to nie trudno) i nie mam odwagi podejść, odezwać się. Boję się, że nie będę miała żadnego tematu do rozmowy i wyniknie głupia sytuacja. Unikam więc jej z założenia i nie daję szansy zaistnieć. Nadmierna ostrożność?
Póki ta nieśmiałość sięga tylko celebrytów, VIPów i innych takich, to za bardzo się tym nie przejmuję. Jakoś nie wpadam na nich codziennie i mam nadzieję, że dużo nie stracę, jeśli nie powiem im "Dzień Dobry". Gorzej, że moja nieśmiałość tyczy się też codziennego życia. Nie lubię poznawać nowych ludzi. Spotykanie starych dalekich znajomych jest dużym wyzwaniem (o czym z nimi rozmawiać?). Zostaje mi tylko garstka przyjaciół, przy których (zwykle) czuję się dobrze. Martwi mnie to czasem, czasem na siłę próbuję nawiązywać nowe kontakty. Ale jak to zrobić, żeby nie było na siłę? Żeby nowe znajomości powstawały naturalnie, spontanicznie? Co zrobić, żeby pozbyć się nieśmiałości, która potrafi straszliwie utrudnić życie?